Bir bakış gibi geçtin içimden,
önce ısıttın, sonra yaktın.
Adını anmadan taşıdım seni,
şimdi her şeyin yalan olduğunu
susarak anlatıyorum.

Zaman geçti,
dil sustu,
göz unuttu.
Ama kalpte bazı yerler var ki
ne kabuk tutar, ne de kanar.
Sadece durur.
Ve bekler.
Boşuna.

Sana benzeyen hiçbir şey kalmadı.
Ne bir sokak,
ne bir şarkı,
ne de bir cümle.
Hepsini sildim,
hepsini.

Ama bazen…
çok sessiz bir anda
adını anımsamadan
adını duyar gibiyim.

İşte en çok o anlarda
kendimden vazgeçiyorum.
Ve sonra hatırlıyorum:
Sevgi bazen… sadece içinden geçilir.
Ama asla dönülmez.

Çünkü bazı duygular
bir defterin kenarında unutulmaz;
bir ömrün içine gömülür.
Üstü örtülür.
Konuşulmaz.

Seninle ilgili hiçbir şey kalmadı diyemem.
Ama artık hiçbir şey,
sana benzemiyor.

Ve bazen bu bile
yetiyor.
Susmaya.