(Akrebin Sözleri)
Gördüm bir derviş geçiyor, kalbinde aşkın yüküyle,
Bir söz dedi: "İncitme canı, dön kendi özünü bil diye."
Ben akrep, kuyruğum zehirle dolu, alışmışım gölgeye,
İlk defa titredi içim, o söz düştü kalbime.

Ey örümcek kardeşim, sen de bir ağ örüyorsun,
Ben pusuda beklerim, sen sabırla görüyorsun.
Bir gün dedin ki bana: "Karanlıkta da dua vardır",
Ben sandım ki güç zehirdedir, oysa kudret kalptedir.

(Örümceğin Cevabı)
Akrepcik, yıllardır bilirim seni, dikenle doğmuş can,
Ama her can bir sırdır, sabırla çözülür zaman zaman.
Ben ağ örerken düşünürüm, her telim bir hikmet,
Allah verir nefesimi, ben şükrederim elbet.

Görmedin mi güneşi, sabah usulca doğarken?
Bir dervişin sesi gibi, ruhu usulca okşarken?
Ağaç da şükreder sessizce, taş bile secdededir,
Şükretmek, var olmanın özüdür, her kalp bir minberededir.

(Akrebin Gönlünden Gelen Şükür Kıtası)
Şükür olsun bu cana, bu duyana, bu anlayana,
Zehirle doğsam da, dönüş var aşka, yalana.
Bir sözle değişti kalbim, bir dervişin hatırası,
Şükür ki hâlâ kulum, yitirmedim vicdan aynası.

(Örümcekten Son Söz)
Gel akrepcik, gel beraber ağ örelim sevgiyle,
Birlikte saralım yaraları, yürekle, kelâm ile.
Aşk dedikleri, birliği bilmek, bir canı incitmemek,
Gel sen de öğren bunu: Sevmek, affetmek, şükretmek…