Seninle aynı göğe bakmak,
bir sır gibi saklıyor içimde huzuru.
Hayatın yorduğu ellerimiz,
birbirine değince çocuklaşıyor,
birbirine değince unutuyor geçmişin acılarını.

Biz, aynı yolun iki yolcusuyuz,
ne önde ne arkada—
yan yana, omuz omuza.
Birbirimizin aynasında buluyoruz kendimizi,
birbirimizin suskunluğunda duyuyoruz
en derin şarkımızı.

Güvenimiz, kalelerden yüksek,
saygımız, denizlerden engin.
Kırmaktan korkarken,
daha çok sevmeyi öğreniyoruz.
Bir bakışın yeter bana,
bin sözden daha ağır geliyor yüreğime.

Sen, çocuk yanımı güldüren
ve olgun yanımı onurlandıransın.
Deli dolu bir kahkahada da varsın,
sorumlulukların yükünde de.
Bir sırdaş, bir sevgili,
bir ömürlük yol arkadaşısın.

Ve ben artık biliyorum:
Seninle olmak,
dünyanın en güzel şarkısını ezberlemek gibi—
hiç bitmesin diye
her gün yeniden başlıyorum.

Göğsümdeki fırtınaları dindirensin,
gözlerimdeki karanlığa yıldız serpensin.
Her nefeste daha çok büyüyorsun içimde,
ve ben ömrümü,
senin adının gölgesinde huzurla tüketmek istiyorum.

Bazen düşünüyorum:
Sen izin verdikçe yanındayım,
nefesinle çizdiğin sınırda varım.
Ellerini açarsan bahar olurum,
gözlerini kaparsan geceye dönüşürüm.
Ne zaman “gel” desen,
bütün yolları unutur ayaklarım,
sadece sana çıkar bütün patikalar.

Birlikte yürürken,
yağmurda çocukça ıslanıyoruz,
ama fırtınada bile yan yana
dimdik duruyoruz.
Seninle güldüğümde dünya küçülüyor,
seninle sustuğumda evren büyüyor.

Ve ben,
her defasında yeniden seçiyorum seni,
her defasında yeniden eğiliyorum kalbine.
Çünkü biliyorum:
Sen izin verdikçe,
seninle olmak istiyorum,
ve senden başka hiçbir yerde
kendim olamıyorum.