Gönül ki bir aynadır, bakan kendin görmeli,
Kibri, kini silmeli, aşkla yıkan, durmalı.
Mal mülk gelip geçicidir, serap gibi solmalı,
Hakikatin bir özü var, yürek onu sormalı.

Bir gönül incitir isen, bin Kâbe yıkarsın,
Güzele göz süzer isen, kendi nurun yakarsın.
Diline gelen sözü tart, kalbi de sararsın,
Söz ağızdan değil, gönülden çıkarsa varsın.

Dostu dost bil, düşmanı da affet ki yük azalır,
Ne garip ki dünya hep döner, her kin boşa kalır.
Bir lokma bir hırkadır, murat eden az alır,
Fazla yükle yürüyen, sonunda diz çöker, yanılır.

Aşk nedir? Bir deryadır, kendini onda yitir,
Ne sen kalır, ne benlik; hak olanı getir.
Bir âşık ol da gör bak, ne bağ kalır ne kasır,
Can verirken bile o, "Yâr" diyerek çekilir.

Yunus der: “Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz.”
Fuzûlî: “Aşk ile yanmayanın yüreğinde nur olmaz.”
İnsan olan incitmez, incinse de gam olmaz,
Gerçek yürek o dur ki, özde kin, yüzde olmaz.