Bi’ sandalye daha eksik bu gece,
Kendime çay koymadım.
İçsem, içimde kalacaktı nasılsa
Zaten yıllardır
Kırılanı ben topladım,
Kaçanı ben tuttum,
Gideni ben bekledim.
Kalan?
Yine ben oldum.

Duvara yasladım sırtımı,
O da sıkılmış benden.
Baktı,
Ses etmedi.
İşte en yakın dostum da susmaya başladı.

Yalnızlık dediğin şey,
Bazen iki kişiyle yaşanıyor,
Ama en kötüsü tek başınayken
Kendinle bile konuşamamak.

Bu gece aynada bile kendime bakmadım.
Ne gerek var?
Tanımadığın adamlarla göz göze gelmek
Zor iştir…

Ben bu şehri
Konuşarak sevmeyi denedim,
O ise hep anlamazlıktan geldi.
İki laf ederim dedim,
Birini ben yuttum,
Diğeri içime oturdu.

Yalnızlık bir şiir değil,
Bir sigara izmaritidir bazen.
Ucuz bir şarkıda
Adının geçmemesidir…
Veya geçip de seni andırmamasıdır hiçbir satırın.

“Ne çok sevdim seni be hayat…
Ama hep ölü taklidi yaptın.”