Sen bana en çok,
Hiçbir şey demediğin zamanlar yakıştın.
Bir bakışın vardı hani,
Konuşmak gibi değildi,
Ama sustururdu.

Sana hiçbir şey anlatmadım.
Anlatamazdım çünkü.
Sen konuşmaların değil,
Yarım bırakmaların kadınıydın.

Bir gece geldi aklıma,
Islak bir sigaranın kenarında adını andım.
Hiçbir dua o kadar tütsü gibi yanmadı içimde.
Seninle olmaktan çok,
Sensizliğinde kaldım.

Anladım ki:
Aşklar bitince değil,
Bir kişi içinde büyümeye devam edince yorar insanı.
Ben seni içimde büyüttüm,
Sen başkasında kayboldun.

Gülüşün hâlâ evde bir yerlerde geziniyor,
Ama sen yoksun.
Sesin mutfakta çay gibi demleniyor bazen,
Ama bardağa koyacak yürek kalmadı.

Adını anmadan seni anmak,
Bazı geceler çok kolay.
Bazı geceler ise
Sadece ismini yutuyorum,
Bir boğaz düğümüne benzeyerek.

Hiçbir şiire girmedin sen,
Ben seni en çok yazmadığım yerlerde biriktirdim.
Biraz sigarada,
Biraz uyuyamadığım sabahlarda,
Biraz da “iyi misin?” diyemediğim anlarda…

Ve evet,
Sen bana en çok giderken yakıştın.
Çünkü bir insan en güzel
Gitmekle kalmak arasındaki o yorgun yerde durur.

Artık dönme.
Ben seni beklemekten değil,
Hatırlamaktan yoruldum.