Hep sepyaymış yalnızlığın rengi
Hep flu…

Her şeyin taklidi yapılır
Yalnızlığın taklidi yapılmazmış
Yalnızlık hep tekilmiş
Eğilir, bükülür, katlanır
Asla çoğul olmazmış

Ki, oldum olası
Yalnızlıkla aram limonidir benim
Ne zaman karışmak istesem hayatın kalabalığına
“Hoytt ulan” diye kükreyip
Zülkarneyn’den kalma bir duvar gibi dikilir karşıma

Bu yüzden, işte bu yüzden…
İstemediği bir savaşa giden askerler gibi çıkarım
Ailem olmayan, aile fotoğrafların da

Bu yüzden
Sokak köpekleri kuşlar ve sen hariç herkese küskünüm
Dost sohbetlerinin en sessizi,
Arkadaş toplantılarının en hayırsızıyım
Darağacına gider gibi sokağa çıkıp
İnime girer gibi eve giriyorum
Komşuların en selamsızıyım

Sen bakma yalnızlıktan dem vurup
Mutsuzluktan dert yandığıma…

İşin aslı…
Sensiz olmak zor geliyor bana
Kılcallarıma kadar sen doluyken
Dudaklarımın kumsalına sahte bir gülüş serip
Yalnızlığı yatılı ağırlamak zül geliyor bana
Ben yalnızlığa değil
Üstüme çamur gibi sıvanmış sensizliğe dayanamıyorum

Sen sen ol
Yokluğunu bile seviyorum sözlerime
Asla inanma
Aksine…
Böyle sensiz olmaktan ölesiye nefret edip
Sensiz geçen bir saliseyi bile
Kanlım, kan davalım sayıyorum

Yokluğun ölüm kadar hafif
Yaşamak kadar ağır
Ben artık t a ş ı y a m ı y o r u m