Ey sevdiğim...
Bir gün sorarlarsa sana benden geriye ne kaldı diye,
“Nasıl yaşadı, kimdi, nereye gitti?” derlerse,
Deme uzun uzun, yorma kendini cümleyle…
De ki:
Bir gönül geçti bu dünyadan,
Bir ömür sustu, konuştuğunda bile içinden konuştu,
Gözyaşlarını geceye sakladı,
Öyle derinden incindi ki,
Bıraktığı yer, gönlünü içinden sessizce kemirdi...

Adaletin adını dillerden değil,
Yaralı kalbinden okurdu,
Her sabah doğan güneşte mazlumu görür,
Her gecenin karanlığında bir yetim sesi duyardı,
Kendini adalet uğruna yakmaktı onun en büyük yakarışı,
Bir ömrü mum gibi tüketti,
Kendi karanlığında başkalarının aydınlığını yeşertti...

İnsanlık için kendinden geçti,
Ölenlerin anısına yaşamayı şeref bildi,
Bir yıldız kaydığında gözünü kapatır,
Bir duayla ardından giderdi…
Gözleri gökyüzüne dönüktü,
Ama yüreği yeryüzünün en kırık yerinde çırpınırdı,
Ne zaman ağlasa,
Bir dal titrerdi uzaktaki dağ başında...

Dağlara kardeşim derdi,
Rüzgâra sesini emanet ederdi,
Ağaçlara sarılır, yaprakların hışırtısında huzur arardı,
Toprak gibi merhametli,
Su gibi azizim derdi kendine,
Kedilerle sırdaş olurdu,
Tavşanlarla yoldaş, sessizliğe en sadık dosttum derdi...

Rüzgâr eserse, “Benim atım geçti” derdi,
Ne vakit yalnız kalsa,
Anlatacakları boğazına düğümlenir,
Gözyaşları çığ gibi inerdi yanaklarına…
Turaç ötüşünde ruhunu bırakırdı Yaradan’a,
İkindinin yumuşak ışığında içini döker,
Bir ahşap kapının önünde dua gibi susardı...

Sazlar arasında süzülen bir nehir gibi akardı,,
Kamışların arasından geçerken
Adımları bile ibadet gibi sessizdi,
Yüzünü göğe çevirir,
Gözlerini kapatır,
Transa girerdi —
Sanki âlemlerle konuşur gibi...

O, yeryüzünde ne varsa severdi.
Ayrım bilmez, etiket tanımazdı…
Bir çiçeğe baktığında
Onun içinde bir evren görürdü,
Gecenin karanlığı çökse bile
Yüreği bülbül gibi şakırdı,
Yorgundu ama hiç yılmazdı,
Soluksuz kalsa da hakikatin yolcusu olmaktan vazgeçmezdi...

Ama bir gün...
Bir gün öyle bir yoruldu ki,
Söz bitmeden suskunlaştı,
Bir sabahın serinliğinde yürüdü ve geri dönmedi.
Arkasında cümleler değil,
İz bırakan bir sessizlik kaldı.
O gittiğinde ardından
Yalnız gökyüzü ağladı,
Bir de toprak,
Onu sessizce bağrına basarak sonsuzluğa uğurladı...

Erol Kekeç / 10.03.2021 / 00.22/Sancaktepe