Her gün
Yeni bir ızdırap yaşatıyorsun kalbime.
Ne sevdiğin belli,
Ne de sevmediğin...
İstemiyorsan eğer, söyle!
Çekip gideyim
Ardıma bile bakmadan,
Gözlerimden tek damla yaş
Akıtmadan.

Söyle, çekip gideyim...
Bitsin artık bu bilmece.
Sen de biliyorsun,
Her acıyı kaldıramaz
Benim yüreğim.
Fırtınalar kopar gönlümde,
Kim bilir,
Aklımı kaybederim belki de.

Ruhum bedenimi parçalar,
Sığmaz ki yaşadığı çehreye.
Hayalin boğazıma yapışır,
Nefes alamaz bu can bir daha.

Yaşayamam sevmiyorsan,
Ne seninle
Ne de sensiz.
Ya sen beni bitirirsin,
Ya da ben bu aşkı.

Küllerimden
Yeniden doğarım belki
Hayatın bir köşesinde.
Kahrederim kendimi,
Yakıp yıkarım
Seni bana hatırlatan
Ne varsa, her şeyi.

Baktığın her yer ben olurum,
Duyduğun sesler,
Dinlediğin şarkılar...
Hatta konuştuğun kelimeler bile
Ben olurum dudaklarında.

Sonra dökülürüm bir bir
Gazel olmuş yaprak misali
Hayatından.
Ben döküldükçe
Sen her gün
Biraz daha kanarsın.

Aklına bile gelmem belki de.
Ama bu, benim sende kalan
Ahımdır — hiç bilmesen de.
Çünkü seni, benim kadar
Seven olmaz ki...

Erkan ŞEREMET