unutmak seni...
ne mümkün ey gözlerinde kaybolduğum...
bir hülya gibi sinmiş sin kaderimin en derin kıvrımına.
titreyen sesimde adını saklıyorum,
sustuğum her kelimede seni büyütüyorum.

denizin kudurmuş dalgaları,
kayalarla öpüşürken çılgınca,
içimde çırpınan adını taşır kıyılara.
ve rüzgar...
dağıtırken saçlarını bir köşe başında,
savurur yitik zamanları yüzüme.

gündüzler hayalinin gölgesinde esir,
geceler rüyaların tutsaklığı içinde zindandır bana.
her adımda, her soluğum da sen varsın
iz bırakmışsın sonsuzluğa.

şimdi sokaklar sensiz,
kaldırımlar, yetim
banklar boş, parklar küskün.
gözlerim seni ararken dünya susuyor.

öyle bir yakmışsın ki içimi,
her yanım yangın yeri,
her sokağın köşesinde adınla yanıyorum.
kapılar açılmaz olmuş,
duvarlar dile gelmez,
zaman bile sana inat durmuş.

sensizliğe alışmak,
bir ölüme hazırlanmak gibi,
dar geliyor artık dünya bu cana.
unutmak seni...
sadece aciz bir laf.
gelirsin umudu,
sonsuzluğun bile önünde diz çöktürecek bir sabırla bekliyorum.

ve bir gün,
ellerin ellerime değdiğinde,
göreceksin,
unutmak bir ihanetmiş,
sevmek ise bir ömre bedelmiş.

unutmak seni...
ne mümkün ey kaderimin yazgısı.
ne mümkün...
*
Mehmet Demir
28424