Akıl öldü dersen, başlar yıkım çağı,
Cihan koca bir harabe, hırsın otağı.
Ahlak gider ardından, ruhlar çırılçıplak,
Merhamet arar insan, bulamaz bir kaynak...

Ey makamı altınla tartan zavallı kadı,
Kefeni mi süsler altın, nedir bu sevdası?
Vicdan terazisi mi, yoksa külfet terazın?
Mazlumun ahıyla mı döner hâl-i asrın?

Adaleti vurursan, devleti neyle kurar?
Her taş eğri durursa, bina nasıl var?
Toplum çürür içerden, kök salamaz fidan,
Gün gelir devran döner, yakar seni zaman...

Akıl giderse bil ki, ne kural ne düzen,
İnsan insana tuzak, dünya koca bir zen.
Haram helâle döner, emanet yalan olur,
Millet parça parça, her can taş gibi solur...

Kadıyı satarsan adalet mezara iner,
Hakkın sesi kesilir, zulüm kapıyı çeker.
Hak, hukuk, insaf nedir bilmez hâkim kesilir,
Zehir akar dillerden, vicdanlar erir, biter...

Ey insanlar, uyanın, kaybediyoruz her şey,
Aklı satıp alınmaz, ahlak kalmadı hey!
Haramla yapılan köşk, temelsiz bir yıkım,
Mazlumun bedduası, olur sana sarkıntı...

Gün gelir devran döner, taşar adalet seli,
Hak yerini bulunca, susar zalimin eli.
Bil ki her şey fani, kalmaz saltanat baki,
Ne mal, ne mülk kurtarır, ne de taht ne de haki.

Ey okuyucu, dikkat et, bak bu şiir bir ayna,
Adaletsiz düzenler batmaz mı yarına?
Aklı ve ahlakı bir kenara koyan insan,
Kendi elleriyle kurar karanlığın divan...

Her kıvrımda bir mana, derin bir sancı gizli,
Kurtuluşun yolu var: adalete dönmeli.
Bir gün hakkın sesiyle doğarsa yeni güneş,
O vakit insanlıkla, huzur gelir birleş...
Erol Kekeç/26.03.2025/ Hatay