Biraz kırıldık, ama hâlâ iyiyiz,
Biraz soğuduk, ama içimizde bir kıvılcım var,
Gecenin en karanlık anında bile,
Uzak bir yerde bir mum yanıyor gibi...

Bir zamanlar ellerimiz sıcaktı,
Sözlerimiz bahar dalları gibi umut doluydu,
Ama rüzgâr esti, bulutlar geldi,
Ve biz bir kez soğuduk, ürperdik sessizce...

Bir daha üşümemeyi öğrenmek zorundaydık,
Bir daha eski hatalara düşmeyi istemedik,
Her yitirdiğimiz dost, her solan gül,
Bize birer ders oldu, büyüttü bizi...

Karanlık caddelerde yalnız yürüdük,
Gölgemiz bile bazen terk etti bizi,
Ama biz yüreğimizde sakladık ışığı,
Bir başka sabah için...

Biliyor musun, umutsuzluk büyük bir yalandı,
Hepimize öğretilen bir korku masalı,
Oysa biz kendi içimizde birer güneştik,
Sadece üstümüze bulutlar örtülmüştü...

Kimi zaman bir kalp sesiyle ısındık,
Kimi zaman bir çocuk gülümsemesiyle,
Ve böyle böyle yeniden inandık,
Hayatın bizden yana olabileceğine...

Toprakta yaralar vardı, eski sözler gibi,
Ve biz her bahar yeniden filiz verdik,
Ne kadar kırılsak da, ne kadar soğusak da,
Bir daha üşümeyeceğimizi bildik...

Gökyüzü gri olabilir,
Ama biliyoruz, masmavi bir umut saklıyor,
Biz sadece beklemeyi öğreniyoruz,
Sabır, ışığa giden en uzun yol...

Biraz kırıldık, ama hâlâ iyiyiz,
Yıldızlar düşse de yere,
Biz gökyüzüne bakmaya devam ediyoruz,
Ve içimizde ölmez bir ateş taşıyoruz...

Bir gün, mutlaka bir gün,
Tüm yaralar iyileşecek,
Soğuklar geçecek,
Ve biz ısınacagız yeniden...

Bahadır Hataylı/21.02.2025/Sancaktepe/İst