2
Yorum
18
Beğeni
5,0
Puan
276
Okunma
Yalnızım ben,
zamanı kesip bıraktım her şeyin arasına,
her şeyin içinde yitip gittiğimde,
sadece bir taş kaldı yerinde.
Ve düşlerim —
sözcüklerin, seslerin yeriyle birleşir,
belki bir kuş,
belki bir ağaçtır hayatta
ama nedir ki,
görmediğimiz ölüler
yavaşça boyun bükerken sabaha?
Görüntüler,
ağırdan düşer düşleri
toprağa,
daha iyi bir şey beklemiyorum
ne zaman,
ne de nasıl bir ses
tutarsa da,
sözcükler
kendi sessizliğine ulaşmaz mı?
Sonsuzluğun adı
biraz daha yakındır bu gece,
ama kimseye sormadım,
kaç kez kırıldım.
5.0
100% (7)
Cevap Yaz