2
Yorum
17
Beğeni
5,0
Puan
322
Okunma
’’Bırak, kalbin o kalbe secde etsin’’
D:C.
Kıyamdayım, gölgem uzun, varlığım kısa,
Zaman bir yankı, mekan dipsiz bir hiza.
Gözlerimde suskun aynalar, hakikat kırık,
Ayakta sanırım kendimi, ama içimde çöküş var.
Rükuya varır mı benlik, kibirden sıyrılmadan?
Eğilir mi gökler, eğilmezse insan?
Bir yük ki taşır omuzlar, görünmez ama ağır,
İnsan, kendi gururunda kaç kez devrildi farkına varmadan?
Ve secde.
Toprağa düşen bir yıldız,
Yoklukta aranan sonsuz bir iz.
Alın yere değdiğinde mi özgürlük başlar,
Yoksa göğe yükseldiğinde mi ruh kurtulur?
Son nefesi secdede vermek.
Kim göze alır yokluğu, hakikatin eşiğinde?
Dizler kırılır, kalpler kırılmazsa,
Hangi secde gerçekten secde olur?
İki secde. ilki varlıktan vazgeçiş,
İkincisi, hakikatte yeniden diriliş.
Bütün organlar secdeye vardı da,
Kalbin hâlâ ayakta mı?
5.0
100% (5)
Cevap Yaz
