Diyorum ki.
Bazı geceler içimde bir ev yanıyor.
Perdeleri dua,
camları vicdanla çatlamış.
O evde oturuyorum hâlâ.
Odalarımdan biri hâlâ çocuk,
öteki suskun bir mürid gibi.

Allah’a aşk içersin bir gece.
Boğazında kalır ilk yudum,
çünkü aşk dediğin,
biraz af dilemeye benzer
sesin çıkmaz ama duyulmak istersin.

Kadehte dönen karanlık
ruhuma bir ayna tuttu.
Baktım ve gördüm.
Kendime benzemeyen bir yüzün arkasında,
hâlâ dualarla yazılmış notlar vardı.

Ben o notları yaktım sandım,
ama harfler küllerle dua ediyormuş meğer.
Allah bazı kelimeleri ateşin içinden çıkarıyor.
Ben buna şahit oldum,
ama kimseye anlatamadım.

İçtikçe çoğalmadı içimdeki boşluk,
sadece şekil değiştirdi.
Ve ben her gece
bir başka hâlimle tanıştım.
En çok sustuğum yerde
bir ses fısıldadı.
“Henüz bitmedi.”

Bir kadın sarhoş olabilir,
ama yine de secdede unuttuğu gözyaşını
ruhundan geri alabilir.
Çünkü bazı kalpler,
kendini paramparça ederek anlatır Allah’a.

Ben cümlelerimi toparlayamadım hiç,
ama O anlamış gibiydi.
Yani.
Ben anlatamadım,
ama affedilme hissiyle sustum.

Ve o sustuğum yer
belki de en yüksek dua makamıydı.