Bu gece,
Denizin kenarına geldim yine.
Üşüyen yüreğimi saramadım,
Sana söyleyemediklerimi bıraktım dalgalara.
Bir yanım hâlâ seninle konuşmak isterken,
Diğer yanım çoktan susmayı öğrendi.
Bir rüzgâr esti…
Ve ben, içimden geçenleri sadece suya fısıldayabildim.

Bu gece,
Seninle ilk konuştuğumuz o sessizliğe döndüm.
Hani kelimeler yetmezdi de
Göz göze geldiğimizde her şeyi anlardık ya…
İşte o zamanlara…
Şimdi ne göz kaldı,
Ne de bir bakışta çözülecek hikâyemiz.
Ben artık yalnızca susuyorum,
Ama içimde kırık cümlelerin yankısı var.

Bu gece,
Kırıldım ama ağlamadım.
Çünkü bazı gözyaşları gösterilmez,
Kalpte akıp geçer…
Tıpkı senin gibi;
Geldin, kaldın sandım…
Oysa en sessiz gidiş,
Sana aitmiş meğer.

Bu gece,
Denize baktım uzun uzun.
Sonsuzluğa benzeyen bir yalnızlık vardı ufukta.
Ve ben o yalnızlığın tam ortasında
Seni düşündüm.
Seninle kurduğum her hayali,
Seninle yıktım içimde.

Bu gece,
Sana hiçbir şey söylemedim.
Çünkü ne kadar anlatsam da
Anlamayacağını kabullendim.
Ben yine o kıyıda oturuyorum,
Ay ışığı saçlarıma vuruyor,
Ama senin gölgen yok artık yanımda…
Sadece ben ve kalbimde
Bir daha açmamak üzere kapattığım bir aşk var.

Bu gece,
Kendimi affetmeye çalıştım en çok…
Sana inandığım için,
Olmayacağını bile bile umut ettiğim için,
Gideceğini bildiğim hâlde kalman için dua ettiğim her gece için…
Beni değil de
Sana ait olan her şeyi yüreğimde büyüttüğüm için…
Affetmeye çalıştım kendimi.

Bu gece,
Son kez seslendim içimden sana:
“Keşke geldiğin gibi gitseydin.”
Sessiz, iz bırakmadan.
Ama sen en çok izi, gitmeden bıraktın.
Bu gece, sadece seni değil;
Sana dair içimde biriken her şeyimi gömdüm denizin tam kalbine.

Bu gece…
Sadece seni değil,
Sana dönüşen beni de uğurladım.
Şimdi içimde yankılanan tek cümle şu:
“Sevgi bazen sarılmaz, bazen gitmeyi öğretir.”
Ve ben bu gece…
Sevmeyi değil, vazgeçmeyi öğrendim senden.