Hüzün çöker sessiz, bir akşam vakti.
Gökyüzü yorgun, kalbim de öyle…
Her şey sanki aynı, ama içimde bir şey eksik.
Kader, kulağıma usulca bir şeyler fısıldar —
Belki de “olması gereken”i anlatır bana.

Bir damla gözyaşı süzülür yanağıma,
sanki biriken sessizlik dışarı taşar.
O an anlıyorum; bazı acılar kelimesizdir.
Kırılan hayaller rüzgâra karışır,
ve ben, gidenleri artık tutamam elimde.

Yol bellidir — çizilmiş baştan.
Zaman, ağlarken gülmeyi öğretir insana.
Ne garip, acının içinden doğar umut,
karanlık ne kadar koyuysa,
ışık o kadar parlak olur sonunda.

Sabırla öğreniyorum kaderimi.
Her bekleyişte biraz daha susuyorum.
Ama biliyorum, her suskunluğun içinde
büyüyen bir güç vardır.
Yüreğime kazınır geçen zamanın izleri.

Sonra bir sabah olur,
güneş sessizce doğar perdelerimin arasından.
Umut, yeniden filizlenir içimde,
tüm yorgunluğuma inat.
Her yeni gün bir hatıra bırakır,
ve ben, o hatıraların ağırlığında olgunlaşırım.

Bir çiçek açar solgun bir dalda,
kendince direnerek.
Onda kendimi görürüm —
her şeye rağmen yeşermeye çalışan yanımı.
Bir rüzgâr eser,
kırık kalbimin üzerinden geçer.
Ama bu kez acıtmadan,
sanki geçmişe bir veda gibi.

Her hüzün bir sır taşır derler ya,
belki de gerçekten öyle.
Düşler, gökyüzüne karışır birer kuş gibi,
özgür, hafif, umutla dolu.
Yol uzun, evet…
Ama sonunda insan hep kendine varır.

Zaman geçtikçe, kalp büyür,
acıya yer açmayı öğrenir.
Gecenin karanlığı bir anıya dönüşür,
sabaha çıkan bir yol gibi.
Ve bahar gelir…

Renkler döner, çiçekler açar,
yüreğim yeniden ısınır.
Sevda büyür içimde,
belki bir kelimeyle, belki bir bakışla.
Zaman olgunlaştırır umudu.

Fırtınalar diner, kalbim yavaşça şarkı söyler.
Dünya her sabah biraz daha parlar,
ve içimdeki sessizlik artık huzura benzer.

Sessizliğin ortasında bir melodi başlar
acının notasını umudun teline dokuyarak.
Kaybolan her şey,
bir gün en güzel anıya dönüşür.


Ve ben anlarım o vakit,
hüzün bile bazen sevmeyi öğretir.
Kalbinize dokunacak insanlar çıksın karşınıza umut her daim vardır.