Aysude

Çaresizce yollara düşersin, her adımda kocaman bir boşluk büyür içinde.
Ağlamak istemezsin, göz pınarlarından iki damla yaş süzülür.
Nefes almak istersin, boğazında bir düğüm vardır, yapamazsın.
Elinden bir şey gelmez, umutsuzca bakarsın ardından.
Sadece çaresizliği görürsün.
O yolun hiç bitmeyeceğini anlarsın.
İçine çöreklenen acının dinmeyeceğini hissedersin.
"Geçecek, geçecek" deyip kendini teselli etmeye kalkarsın.
Sadece kendini avutmaya çalışıp boş hayallere kapılırsın.
Mazinin acısı bir türlü yakanı bırakmaz.
Yalnızlığın, çaresizliğin nasıl bir şey olduğunu canın yana yana bir kez daha öğrenirsin.
Bunları bilsen de vazgeçmek istemezsin, vazgeçemezsin.
Mağrur başını eğmemek, dik duruşunu bozmamak için çabalarsın.
Artık çok çabuk kırılırsın, her yanın can kırıkları ile dolar.
İçinde kopan fırtınalarda kaybolup gidersin.
Her yeni güne yeni umutla başlayıp suya düşmesinden,
Gülüşlerin kuytu köşelerde kaldığını görmekten yorulursun.
Ne gün ışığının güzelliği, ne de gecenin huzurunu fark edemezsin.
Kendini yalnızlığa mahkûm eder,
Ne zamana kadar kaçacağını, tükeneceğini bilemezsin.
Herkesten soyutlar, cezalandırırsın kendini; yalnız kalınca anlarsın.
Meğer ne çok yaralanmışsın, bilmeden deyip,
Kendine üzülüp ağlarsın sessizce.