Bir yürek var ki kırık, parça parça, Sana yuva olmuştu, en saf duygularla. Her şeyden çok severken, kor gibi yanarken, Sen, nasıl kıydın o saf sevdaya?

Gözlerimde umutlar, dizlerimde sabır, Her anımda sen vardın, kocaman bir anı. Sana "en kıymetlim" derken, hiç çekinmeden, Sen, nasıl zehir ettin bir ömrü bana?

Düşlerime serptiğin o zehirli sözler, Geceyi gündüze bağlayan hüzünler, Ben “gitmez” sanarken, sen çoktan bitirmiş, Bir sevdayı, bir ömrü, bir hayali.

Söylesene, neydi bu yüreğin suçu? Sana inanmak mıydı en büyük yanlışı? Ben ki seninle doğan bir çiçek gibiydim, Sen solmayı seçtin, neyleyim bu acıyı?

Bir daha gülmeyecek, bak bu gözler, Bir daha sevmeyecek, bu bitap yürek. Affetmek kolaydı, ama unutmak imkânsız, Senin bıraktığın bu yara, sızılar içinde bekler.

Her gece başucumda yankılanır adın,
Bir dua gibi, bir lanet gibi. Unutmak isterim, unutmaya çabalarım,
Ama sen kan gibi dolaşırsın içimde.
Kime ne anlatsam, kime döksem içimi?
Senle başlayan her cümle, gözyaşıyla biter. Oysa “hiç gitmez” derdim, yüreğimin tahtından, Sen tahtı yaktın, kül ettin sevgiyi.

Kıyılarımda dalgalar hırçın, sert ve hoyrat, Senden kalan hatıralar çırpınır orada. Bir sevdayı, bir ömrü tüketen sen, Benim umudumu da soldurdun o anda.

Bu sancıyı bir yemin gibi taşıyacağım, Affetmek değil, unutmamakla yanacağım.
Senin bıraktığın izlerle büyüyeceğim,
Belki de bu hüzünle ölüme yürüyeceğim.

Her sabah doğan güneşe küserim, Her akşam batan ayla düşerim. Bildiğim her şey, sevdiğim her şey, Seninle yok oldu, bu yüreği de bitirdin.

Artık şiirler yazsam da faydasız, Her mısrada sen varsın, ne yazsam anlamsız. Bir gün, bir yerde, belki hatırlarsın, Bir yürek vardı, seni her şeyden çok seven.

Ama artık dönüş yok, geriye kalan sadece acı, Bu sancıyı bana sen verdin, ey vefasız yar. Şimdi sen de git, kalmasın izlerin, Ama bil ki bu yürek, seni hiç affetmeyecek.

RAMAZAN ACAR