Dünya ağır, omuzlarımda bir yük,
Her adımda bir parça daha kırılıyor kalbim.
Biri fısıldıyor içimde: "Hadi, git,"
Ama nasıl gideyim ki, her yolum kaybolmuş.

Bir zamanlar rüyalarım vardı,
Geceleri yıldızlara yazdığım sözler,
Fakat şimdi her şey bulanık,
Bir sisin içinde kaybolmuş gibiyim.

Kalbimdeki boşluk, bir kuyu gibi,
Her düştüğümde biraz daha derinleşiyor.
Sözcüklerim kayboldu, sesim duyulmaz oldu,
Bir sessizlikle sarıldı her anım, her düşüncem.

İçimde bir yangın, ama rüzgarı yok,
Sonsuz bir bekleyişin acısı var.
Her an bir kayboluş, bir yitik zaman,
Ama kaybolacak bir şeyim kalmadı ki.

Öylesine bir yalnızlık var içinde,
Her gün biraz daha soğuyor dünya.
Bir umut vardı bir zamanlar,
Ama o da gitti, arkasına bile bakmadan.

Belki de ben, kaybolmuş bir yansıma,
Bir zamanlar var olan, şimdi yok olan.
Bir iz bırakmadan geçtim,
Ve hiç kimse fark etmedi.

Oysa zaman geçtikçe,
Yalnızlık derinleşiyor.
Ne bir arayış, ne de bir cevap var,
Sonsuz bir boşlukla sarıldım, yavaşça.

Ve belki de bütün bu acı,
Bütün bu kaybolmuşluk,
Bir gün unutulacak, belki de yok olacak,
Ama içimde, o unutulmaz iz kalacak.

Yavaşça, ama kesinlikle,
Kayboluyorum, siliniyorum.
Ve en sonunda…
Hiç kimse beni hatırlamayacak.

Ramazan acar