Sevmek…
Bazen yalnızca iki kelime,
Ama bazen öyle bir suskunluk ki,
Bütün kelimeleri susturur.
Bir gülüşte saklı, bir bakışta gizli,
Ve bazen dünyaya bile sığmaz,
Bir yürekten diğerine
Sonsuz bir kucaklaşmadır.

Bir sabahın serinliğinde
Titreyen parmaklarla uzanan el,
Bir gece yarısı suskunluğunda
Sadece “buradayım” diyen bir nefes…
Sevmek; anlatmadan anlaşılmaktır,
Konuşmadan duymak,
Gitmeden beklemek gibidir bazen.

Acının en koyusunda
Bir damla umut saklıysa eğer,
İşte orada büyür sevmek.
Gözyaşıyla sulanan bir çiçek gibi
Kırılgan, ama bir o kadar da dirençlidir.
Birlikte ağlamakla başlar,
Aynı hayale sarılmakla devam eder.

Sevmek, her şeyi göze almaktır;
Bir ömrü, bir bakışı, bir vedayı…
Sonsuza kadar süreceğini bilmeden
Yine de sonuna kadar yürümektir.
Belki bir fotoğrafta kalır izi,
Belki bir şarkının içinde…
Ama asıl yeri hep kalptedir,
Saklanır, susar, ama asla unutmaz.

Bazen gözlerinin içine bakar,
Söyleyemediklerini orada bulursun.
Bir sessizlik vardır ki aranızda,
Dünyanın en gürültülü anından daha çok şey anlatır.
Sevmek işte tam orada yaşar;
İki yürek arasındaki görünmeyen köprüde.

Ve sevmek…
En çok da vazgeçmemektir.
Gidene yol vermek değil,
Kalana tutunmaktır.
Birlikte düşmekse düşmek,
Ama aynı yerden kalkmak demektir.

Sevmek, bazen kocaman bir cesarettir,
Bazen de küçük bir tebessüm…
Ama her zaman gerçek,
Her zaman içtendir.
Çünkü sevgi;
Bir ömürlük suskunlukta
Sonsuzluğu anlatan tek dildir.
RAMAZAN ACAR