Bir mezarlık gibi yüreğim artık,
Adım attıkça bir isim çınlıyor,
Kimini çocukça bir sevdayla sevdim,
Kimini candan, içten, tertemiz duygularla...
Hepsi gitti, ardında suskunluk bırakarak,
Şimdi her biri içimde bir ağıt yakıyor.

Zaman, unutur dediler...
Oysa ben her gün yeniden hatırladım,
Bir söz, bir şarkı, bir koku yeterdi
Yıllar öncesine dönerdim usulca,
Kapanmamış defterler gibi
Geçmiş, gözümde bir çığ olur akardı.

Beni en çok incitenler,
Kalbime en çok dokunanlardı,
Bir ömür var sandım, yarım kalanlara,
Ama ömür kısa, vedalar çabuk,
Bazısı nefes alırken gitti içimden,
Bazısı nefes vermeden... sessizce...

Bir özlem değil bu,
Dağ gibi bir hasret içimde,
Sözle anlatılamaz,
Bir fotoğraf karesinde gülümseyen yüzler,
Şimdi mezar taşları kadar soğuk,
Ama ben hâlâ sıcaklık arıyorum o bakışlarda.

Gece olunca büyür sızım,
Uykuya dalmak değil derdim,
Bir ses duymak, bir "ben buradayım" demeni isterim,
Ama yoksun... hiçbiri yok...
Yalnızlık kalbime kurmuş tahtını,
Ne zaman güler gibi olsam,
İçimde biri hıçkırıkla susturur sevincimi.

Sahi, nasıl unutur insan sevdiğini?
Bir gülüşe ömrünü verdiğini?
Unutmak kolay mı sanırsın?
Ben unutmuyorum, unutamıyorum,
Her gün adlarını dualarıma katıyorum,
Belki bir yerde, bir başka alemde
O da beni hatırlar diye...

Bir kalp düşün, parçalanmış ama hâlâ atıyor,
Her atışında bir isim, bir yüz, bir anı,
O kalp benim...
Sana dargın değilim hayat,
Ama çok yoruldum...
Çünkü yüreğimde gömülü olanların
Hiçbiri, giderken "hoşça kal" demedi bana...

Ve ben hâlâ bekliyorum…
O veda edilmemiş vedaları,
O söylenmemiş sözleri,
Kapanmamış yaraları…
Belki bir gün,
Rüyalar bile unutur beni…
Ama ben, yüreğimdeki o sessiz kalabalığı
Bir ömür daha taşırım …
RAMAZAN ACAR