Geceler düşman, sabahlar yalan,
Kime sığındım, kimde derman?
Sözler ağır, yollar suskun,
Zalim dünya, bana mı kurban?

Kalbim yorulmuş, umutlar kırık,
Sevda dedik de, yollar ıssız,
Bir gölge gibi düşler peşimde,
Kader mi bu, yoksa hırsız?

Gözlerimde yaş, içimde yangın,
Hangi bahardan kaldı bu hüzün?
Düşsem de kalksam, unutmaz kalbim,
Bir canı böyle yakar mı ölüm?

Yollar bitmiyor, dertler susmuyor,
Kimse duymuyor, içim kanıyor,
Bir çare yok mu, bir el tutmaz mı?
Bu ömrü zalim dünya yutmaz mı?

Kendi yolunu çizen, kendi derdine yanar,
Düştüğün yerde kimse tutmaz,
Bir kez seversin, bin kez yanarsın,
Sonunda herkes yalnız kalır...

Düştüğüm yerden kalksam ne fayda,
Yaralar derin, kapanmaz asla.
Her dua eksik, her söz yarım,
Bir ben mi kaldım dertle baş başa?

Güneş doğarken içim hep karan,
Ne zaman biter bu öksüz zaman?
Sevda bir yemin, aşk bir yalan,
Yollar çıkmaz, umut hep talan.

Bağrına taş bas, unut dediler,
Unutmak kolay mı, ne bilecekler?
Bir aşkı mezara koyup da gittim,
Ama içimde hâlâ çiçekler.

Kime sorsam susar, göz kaçırır,
Herkesin içi başka sancıdır.
Dost bildiklerim çoktan unuttu,
Bir ben mi kaldım bu yangındır?

Bir sabah olsun, dertsiz uyanayım,
Gözümde yaş yok, içimde fırtına,
Bir yolum olsun, sonu bahar,
Yeter be dünya, zalimliğin kadar…

Zalim dünya, dönme üstüme,
Günahım neydi, söyle yüzüme?
Ağladım, sustum, tükendim ama,
Senin vicdanın sığmaz kalbime!

RAMAZAN ACAR