Sustukça büyüyor içimde,
Söyleyemediğim her şey bir yangın,
Ne çok şey birikti yüreğimde,
Dökülmeyen gözyaşı gibi zamanla ağırlaşan...

Birine "özledim" diyememek var ya,
En çok o çöküyor insanın omzuna,
Çünkü bazı özlemler anlatılamaz,
Bazı acılar, sadece kalpte yankılanır usulca.

Bir zamanlar güldüğüm anlar vardı,
Birlikte hayal kurduğum insanlar,
Şimdi onlar sadece geçmişin içinde
Sitemle çınlayan anılar...

Kalbimi açtığım herkes
Biraz daha eksiltti beni,
Düştüğümde elimden tutar sandıklarım
Baktım ki... en önce onlar bırakmış beni.

Kimseye dargın değilim aslında,
Ama kimseye güvenim de kalmadı,
Giden gitti,
Kalanlar da suskun kaldı...

En çok da içimde kalanlar yordu beni,
Söyleyemediklerim, sarılamadıklarım,
"İyiyim" deyip de her gece
Yastığa sessizce ağladıklarım...

Bir fotoğraf bile yetiyor bazen,
İçimi darmadağın etmeye,
Bir ses tonu, bir melodi,
Unutmadığımı yüzüme vurmaya...

Artık alıştım demeyi öğrendim,
Ama kalbim hâlâ alışamadı yokluklara,
Öyle eksik ki her şey,
Sanki bir yanım hep geçmişte kaldı orada...

Her sabah uyanmak,
Yeniden başlamak gibi değil bana,
Her sabah yeni bir vedayı taşımak içimde,
Ve yine de sessiz kalmak, her şeye rağmen...

Çünkü bazı acılar anlatılmaz,
Bazı eksikler tamamlanmaz,
Ve bazı insanlar,
Gittikten sonra bile içimizde yaşamaya devam eder...

Ben onlarla yaşıyorum işte,
Konuşmadan, gülmeden, dokunmadan…
Ama hâlâ içimde,
Ama hep sessiz…

Ramazan acar