Gülüm…
Allah seni bana yazmış,
Bunu kalbim ilk baktığında anlamıştı.
Adın kaderime işlenmiş,
Sesin dualarımın arasına saklanmış.
Sen benim kadınımsın,
Yüreğimin nasibi, ömrümün emanetisin.

Ama gülüm…
Bu özlem var ya bu özlem,
Kısa sürse bile ağır geliyor cana.
Günler sayıyla küçük,
Hasret ağırlıkla büyük.
Bazen bir saat bile
Yıllar kadar yoruyor yüreği.

Gönlümün sultanı…
Yaradan bizi ayırmışsa
Sadece sınamak içindir,
Yoksa koparmak için değil.
Ne olur,
Kısa da olsa bu ayrılığı
Daha fazla uzatmasın.
Çünkü kalbim
Sensiz kalmayı öğrenemiyor.

Özlemek…
Bazen sessiz bir yangın gibi.
Kimse görmüyor ama
İçten içe kavuruyor.
Adını anmadan duramıyorum,
Anınca içim sızlıyor,
Susunca daha çok yanıyorum.

Gel be gülüm gel…
Bu yürek özleminle kavruluyor.
Geceler seni beklemekten yoruldu,
Sabahlar adını söylemeden doğmuyor.
Kalbim kapıda durmuş,
Ayak seslerini ezberlemiş,
Bir “geldim” deyişine hazır.

Gülüm…
Sen yokken dünya yarım.
Gülüşüm eksik,
Nefesim bile seni arıyor.
Yanımda olmasan da
Kalbimde öyle yer etmişsin ki
Sensizliğin bile sen kokuyor.

Gönlümün sultanı,
Hasret bazen insana diz çöktürüyor.
Ama ben yine de dayanıyorum,
Çünkü biliyorum
Bu bekleyişin sonunda
Kollarım sana kavuşacak.
Allah seni bana yazmış ya gülüm,
Ben başka bir yazgı okumuyorum.

Dualarımda sen varsın,
Sabırlarımda sen.
Ve ne olursa olsun
Bu yürek
Seni beklemekten
Vazgeçmiyor.

Gel…
Bu yorgun kalbi dinlendir.
Gel…
Hasreti susturalım.
Gel gülüm…
Çünkü bu yürek
Ancak sen gelince
Tam oluyor.
Gönlümün sultanı kadınım....