Öyle bir sevdim ki,
Dağlar bile yıkılırdı sevgimin altında.
Bir bakışınla yeniden doğardım,
Ama şimdi, o bakışın yaralıyor ruhumu.

Kim bilirdi bu sevdanın sonunun
Yüreğimi lime lime edeceğini?
Kim derdi, sen benim pişmanlığım olacaksın,
Bir zamanlar cennetimken?

Bir düğüm var şimdi boğazımda,
Her nefes alırken, biraz daha sıkıyor.
Canım çıkacakmış gibi,
Daraldım bu dünyanın ağırlığında.

Ne yaptım da bu kadar yandım?
Hangi sözle bu ateşi yüreğime ektim?
Oysa sevmek suçsa,
Ben en masum suçlu değil miydim?

Yüreğimde bir sızı, anlatılmaz,
Adını koysam, adını bile kanatır.
Kader dedikleri bu mu gerçekten?
Bu kadar acımasız, bu kadar hoyrat?

Geceleri sensizlikle boğuşuyorum,
Uyku, sanki zalim bir düşman.
Rüyalarıma bile adım atamıyorum,
Çünkü her yerde sen varsın.

Beni mahvetti bu sevdanın yarası,
Ama yine de silmeye çalışmıyorum seni.
Acıya tutunmuşum, hatıran olsun diye,
Bana kalan tek şey sensin çünkü.

Bir gün geçer mi bu yük, bu yangın?
Yoksa hep mi yanacağım adının gölgesinde?
Bilmiyorum, sadece yürüyorum,
Her adımımda biraz daha eksilerek.

Sözler biter, sessizlik başlar,
Ama içimdeki fırtına dinmez.
Sen benim en güzel baharımdın,
Ve şimdi, en soğuk kışım oldun.
RAMAZAN ACAR