Bir sessizlik düşer yüreğin tam orta yerine,
Ne bir rüzgâr savurur onu, ne bir güneş ısıtır.
Bir suskunluk ister insan, dipsiz bir kuyu gibi,
Seslerin boğulduğu, düşüncelerin sustuğu.

Ama olmuyor işte, olmuyor...
Hep bir sızı tırmanıyor yüreğin duvarlarına,
İnce, usulca, ama keskin.
Bir anı mı düşüyor yoksa?
Bir kelime mi çınlıyor boşlukta?

Huzur istiyorsun,
Sadece bir nefeslik bir dinginlik,
Ama hep bir gölge süzülüyor ardından,
Hep bir karanlık çörekleniyor kıyıya.

Hani bir dağ başında yalnız otursan,
Hani yıldızlara dokunacak kadar uzanabilsen,
Belki sustururdun içindeki yankıları,
Belki dindirirdin bu ince acıyı.

Ama insanın içinde,
Bir kalabalık saklanıyor hep.
Unutulmuş yüzler,
Yarım kalan cümleler,
Ve hiç başlamayan hikâyeler.

Ne yana dönsen, bir yük omzunda,
Ne yana baksan, bir hatıra gözlerinde.
Huzur dediğin,
Belki yokluktur,
Ama yokluk bile acıtır bazen.

Ey suskunluğuma yoldaş geceler,
Ey yıldızların tanıklığında dökülen gözyaşları,
Duyun beni...
Bir huzur verin yüreğime,
Bir anlık sessizlik ödünç alın,
Ki dinlensin bu kanayan kelimeler.

Yine de biliyorum,
Bu da geçer.
Tıpkı diğerleri gibi,
Tıpkı her hüzün gibi.
Ama yine de,
Bir sessizlik düşsün isterim,
İçime kök salsın,
Ve orada sonsuz bir huzura dönüşsün.
RAMAZAN ACAR