Bir ağırlık çöktü, adını bilmediğim,
Ne bir nefes aldırır ne de bırakır gideyim.
Her saniye biraz daha derinleşen bu yara,
Öyle bir sancı ki içimden söküp atamam asla.

Yüreğime saplanmış bir hançer gibi,
Ne çekip alabiliyorum ne de kanatmıyor beni diri.
Ölüme yaklaşıyor gibi her bir nefes,
Ama ölmek de yok, her şey kederle çevresiz.

Dilim anlatmaz, kelam yetmez bu hali,
Bir boşluk değil, sanki yoklukla dolu bu hali.
Her gece bir başka düşte kayboluyorum,
Gözyaşlarımla uyanıp tekrar boğuluyorum.

Yalnızlık mı? Hayır, bu daha ötesi,
Sevda mıydı suç, yoksa yüreğimin sesi?
Hangi anı, hangi bakış böyle tüketti beni,
Neden bu yük, neden bu bitmek bilmeyen acı?

Bir sabah mı doğar bu karanlığa?
Yoksa sonsuz bir geceye mi hapseder beni yarına?
Sormaktan yoruldum, cevaplar yetmiyor,
Yüreğimdeki bu yangın hiç sönmüyor.

Her adım ağır, her nefes bir zulüm,
Sanki dünya dar, ruhumsa bir hüzün bölümü.
Yollar da tükenmiş, çıkmaz sokaklar,
Sevgiden geriye yalnızca hatıralar.

Kanıyor içim, derinden, sessizce,
Beni duyan yok, bu acı herkese sessizlikçe.
Ama biliyorum, bu yara beni alacak,
Bir gün bu nefes, yüreğimi bırakacak.

Yeter diyorum, bitsin artık bu ceza,
Ama kader, hala yazıyor sonsuz bir şeride.
Anladım ki bu yük, hep benimle kalacak,
Her saniye biraz daha ağırlaşacak.

Belki bir gün, sevmeyi unutacağım,
Yüreğim taş gibi soğuk ve katı kalacak.
Ama bu sancı, bu izler kalır hep içimde,
Geçmişin gölgesiyle kaybolurum derinlikte.

Hangi bahar geri getirir bu solmuş dalları?
Hangi yağmur yıkar kalbimdeki tuzdan yarayı?
Sorular yankılanır boşlukta cevapsız,
Ve her cevapsız kelime bir daha yakar bizi.

Şimdi anlıyorum, bu dünya bana yük,
Bir ömür bu sancıyla yürümek ne büyük.
Ne bir umut var avuçlarımda, ne bir teselli,
Sadece yorgun bir beden ve tükenmiş bir deli.

Bu son kıta, belki de son sözlerim,
Bir iz bırakır mıyım dünyada, bilmem ellerim.
Ama bil ki yüreğim, son nefesimde bile,
Sana olan bu sancıyla titrer derinimde.

Artık dualar da ağır, gözyaşları da susmuş,
Bu yara neyle dolsa, hepsi anlamsız olmuş.
Sonsuz bir acı içinde kaybolsam da,
Yüreğimdeki sevda, bir mezar taşı gibi kalacak orda.
Ve bir daha bu yürek, hiç sevmiyecek,
Aynı acıları çekmemek için,
Kendini yenilemiyecek.
RAMAZAN ACAR