Sevdim, öyle sevdim ki,
Kelimeler yetmezdi anlatmaya.
Adını andığımda, dünya susardı,
Sadece sen, sadece biz vardı.

Ama öğrendim, sevmek yetmiyor bazen,
Sana uzanan ellerim boş kalıyorsa,
Gözlerindeki o yabancılığı gördüysem,
Anladım ki, aşk, iki yürekle olur sadece.

Sorular sordum kendime,
"Değersiz miyim, yoksa gözlerinde mi kayboldum?"
Bekledim, belki bir dürüstlük gelir diye,
Ama her cevap, bir yalanın gölgesiydi.

Seninle olmak, rüya gibi başladı,
Ama bir kâbusa döndü her nefes,
Sözlerinle kırdığın kalbim,
Sessiz bir çığlıkla kendine yol aradı.

Vazgeçmek zorundaydım artık,
Kendimden değil, senden,
Çünkü ne kadar sevdiysem,
O kadar yandım, o kadar unuttum kendimi.

Sevda dedikleri, el ele yürümekti,
Ama seninle yürüdüğüm yol,
Sonsuz bir karanlığa çıkıyordu,
Ve ben ışığa özlem duyuyordum.

Sana dair anılar,
Bir ok gibi saplandı ruhuma,
Ama biliyorum,
Vazgeçmek bazen kurtuluştur insana.

Şimdi gidiyorum, kalbim kanasa da,
Çünkü bu sevda, çoktan bitmiş,
Senin yalanlarla ördüğün duvarlar,
Gerçekten daha güçlüymüş.

Vazgeçmek…
Sevmekten değil,
Ama kendimi kaybetmekten,
Beni ben yapan her şeyi unutup,
Senin gölgen olmaktan vazgeçmek...

Ve inan, bu vedayı,
Kalbimle değil,
Gözyaşlarımla yazıyorum,
Ama bil ki, bu gözyaşları,
Yarınlarda bir gülüşe dönüşecek.

Artık anladım,
Vazgeçmek bazen sevgiden daha kıymetlidir,
Ve işte bu yüzden,
Son sözüm sana değil, kendime:
"Hoşça kal, eski ben..
RAMAZAN ACAR