Bir şiir yazdım,
Ama yazdığım bana ait değildi.
Harflere yüklenen hüzün,
Bir başkasının kalbinden sızdı mısralarıma.
Bir yetimin gözyaşından,
Bir annenin suskun duasından,
Ve sevgilinin hasret dolu bekleyişinden…

Kelimeler bana gelmedi,
Ben onlara gittim.
Çünkü bazen insan,
Kendi kelimelerini kaybeder.
Ve buldukları,
Bir başkasının yarım kalmış hikayesidir.

Emanet bir mısrayım ben şimdi,
Rüzgarın taşıdığı bir yaprak gibi,
Savruluyorum sevgiliye.
Her dizesinde bir iz bırakmak için,
Ama iz bırakırken de,
Kendimi silmekten korkuyorum...

Bir çocuk ellerime bıraktı ilk dizeyi:
“Ben büyüyemedim,” dedi.
“Düşlerimi düşürdüler yere,
Ellerimle toplayamadım.
Bana bir şiir yaz,
Düşlerim geri gelsin.”

Sonra bir kadın geçti yanımdan,
Gözlerinde yılların yorgunluğu,
Omzunda hayatın ağırlığı.
“Benim için de bir şey yaz,” dedi.
“Beni anlatan,
Ama beni hiç tanımayan bir şey.”

Ve bir sevgili geldi ardından,
Gözleri uzak ufuklarda kaybolmuş.
“Elveda demeye cesaretim yok,” dedi.
“Bari sen yaz,
Benim diyemediklerimi.
Çünkü kelimeler,
Bazen gitmek isteyenin diline dolanır.”

Ben ne bir şairim,
Ne de kelimelerin sahibi.
Ben, sadece emanetçiyim.
Bir kalpten alıp,
Diğerine taşıyan bir rüzgar gibi...

Bir çiçeğin yaprağındaki çiğ tanesi gibi,
Her harf, her dize,
Sevgilinin avuçlarına düşsün istiyorum.
Belki bir gün,
O da bu kelimeleri başka birine emanet eder.

Bir yangın mısrasıdır belki bu,
Bir ömür yakan.
Ya da bir su damlası,
Yüreklere serinlik katan.
Ama ne olursa olsun,
Benim değil artık...

Kelimeler benden çıktığında,
Beni değil,
Seni anlatmaya başladı.
Sevgili, senin gözlerinden döküldü her harf,
Ve her dize,
Sana dokunan bir nefes oldu.

Çünkü bazen,
Kelimeler bizim değildir.
Biz sadece onları taşırız.
Bir annenin ağıtından,
Bir çocuğun kahkahasından,
Bir sevgilinin yarım kalmış öyküsünden…

Ben şimdi bu şiiri sana bırakıyorum.
Emanet al,
Ve onu sevginin elleriyle büyüt.
Çünkü bir şiir,
Yazanından çok,
Okuyanında hayat bulur.

Senindir artık bu kelimeler.
Ben sadece nefes oldum onlara.
Sevgiliye varan bir yol oldum.
Ama yol biter,
Ve şiir yaşamaya devam eder...

Erol Kekeç/26.10.2024/Sancaktepe/İST