Mutlu hissettiğinde bir gün…
Pencereyi açmışsın mesela,
Günün başlangıcında…
İçinde bir çiy damlası ürperişi…


Serçeler cıvıldıyor…
İlkbaharı canlandıran bir resim gibi
Önünde uzanan görüntü…
Karşı evin balkonunda
Bir kadın çiçeklerini suluyor,
Sana yöneliyor bir an gözleri…
O da aynı resmin bir parçası,
Bir nevi sırdaşın olarak
Gülüşüyle selamlıyor seni…


“Ne güzel bir resmin içindeyiz,
değil mi” diyor sanki…
Sen de karşılık veriyorsun ona,
Aynı kocaman gülüşle;
Onunkinden farklı bir şey
Olsa da içinde…
Kıyısında, köşesinde
Bir burukluk, acı bir tat belki,
Anlayamadığın…
O kadınınki gibi
Tastamam bir gülüşe
Varmasını önleyen bir engel...


Zihninde beliren bir yüz belki,
Canı çok acıyan birinin;
Senin acıttığın…
“Mutlu olamazsın hiçbir zaman,
Mutsuz ederken birini bu kadar”
diyen başka birini hatırlatan sana…


“Şimdi duydum işte seni…”
diyorsun O’na…
“Haklıymışsın!”


Çok mutlu olduğun o an,
En sevdiğin an oluyor çünkü insanları…
Ve onları acıtmaktan en korktuğun…


Canını acıttıklarının acısını
En derininde duyduğun,
Mutluluğun donup kaldığı yüzünde…
Yerini şaşırmış gibi kalakaldığı,
öyle eğreti…