Karanlığıma ışık düşür yine!
Oradasın, biliyorum;
Mekan belirsiz de olsa fark etmez…


Varsın ya orada,
Her yer olabilir orası.


Senin olman
Âşinâ kılar her yeri…
Işığını düşürür, gülümseyen bir
yüze çevirir.


Bana da bir parça gönderir misin o ışıktan?..
Karanlığım dokunabilecek kadar yoğun
bu aralar…


Her şey ille
O sokağa yöneltiyor adımlarımı,
Her sokak bir diğerinin aynısı gibi…
Gürültülü, çer çöp dolu…


Görünürde temiz de olsa,
Tüketilmiş duyguların fırlatılıp atılmış
Çöpleriyle dolu, geçtiğim tüm sokaklar…
Alaylı kahkahalara gizlenmiş
ağlamaların
Kuş cıvıltılarını def ettiği…
TV’deki haberlerdekinden de beter
Bir yüzünü ortaya sermek için yarışan,
Şu ‘dünya’ denen yerin…


Sen başka sokaklara götürürsün beni…
İlle bulursun tenhada, köşede
Saklı bir bahçeyi;
Cıvıltıları hakim kılan içinde…


“Işıldayan gülüşler var hâlâ
Bir yerlerde…” diyebileceğim.
“Demek ki bu dünya o sokaktan ibaret değil!..
Bunun bir tekrarı değil ille de her sokak;
Alaylı kahkahaların içine saklamayan
göz yaşlarını,
Ağlamayan sokaklar da var demek ki…
Gerçekten gülen…”