TÖVBELER OLSUN...

Düşüncelerim karıncalı, tereddüt bastı beni,
Daha evvel ölmüş olsaydım, her şeyden bi’haber,
Acılar yok, kan yok, katliam yok, karanlık yok,
Makberimde yapayalnız, kin yok, haset yok, aş yok,
Gözyaşı yok, çocukların, anaların feryadı da yok,
Sahtekârlık boyasına boyanmak ta yok, rüya bile yok,
Olmasın, istemem canavar hayatı, uyandırmayın beni

Hasretmiş, ülfetmiş, külfetmiş bunlardan bana ne!
Sana ne benim karanlık yalnızlığımdan, unutun,
Unutun beni, bir damla gözyaşı da istemem sizden,
Yaşayan ölülerin ayakları altında, karanlık makberim,
Huzurluyum, hiç bir şey hissetmiyorum ki, ilişmeyin bana,
Ayak seslerinizi bile işitemem, dualarınızı da işitemem,

Hiçbir şeyden habersizliğim zaten benim kandilim,
Yıldızlar damlayacak makberime, Ay doğacak yeniden
Hissetmesem de, güneşim aydınlatacak her şafak vakti,
Belki üstümde bir gül açacak, belki bir kelebek uçuşacak,
Belki bir namert basacak makberime, bilmem, bilemem ki,
Belki sevdiklerim gelecek, gözyaşı dökecek, kim bilir,
Bir güzel anı bıraktıysam, o her şeye yeter, yetişir bana,

Bir can gelse bedenime, üflense ruh yeniden,
Bak seyreyle şu dünyayı, haydi yaşamana bak,
Daha evvel böyle miydi bu dünya, hayır! İstemem,
İnsanlığın öldüğü bu dünyaya tövbeler olsun dönmem,
Her yer kan, gözyaşı, zulmün krallığı nefreti büyütmüş,
Doğruluk, erdem, bilinmeyene sökün etmiş, bulamam ki,
Bulanlar getirsin makberime, bedenim hissetmese de…
Toprak anamın bağrındayım huzurlu, mis kokular içinde,
Sonsuzluğa uyuyorum, beni yalnız bırakın…