KADERİME PUSU KURDUN



Duygularımı ıslatıyordum gözyaşlarımla

Lal olmuş düşüncelerime savruluyordum

Dipsiz bir karanlığın yolcusuydum artık

Karanlığın bağrında duygulara el açtım



Dipsiz kuyunun en dibindeydim o gece

Mehtap gülümsedi, aşka küskün yüzüme

Yıldızlar göz kırpıyordu ziyasız gözüme

Karanlığın bağrında mehtaba el açtım



Yıldızların ışığı gözümde parladı

Sanki bir müjde veriyordu, istemem

Hüsranım kaderim olmuş, çekeceğim

Karanlığın bağrında yıldızlara el açtım



Kaderime pusu kurdun, işte buradayım

Sahte gülüşündü beni karanlığa düşüren

Gülmeseydin keşke, gamzende kayboldum

Meğer zehirmiş tatlı dilin, hiç bilemedim

Karanlığın bağrında, zehrine el açtım



Rüzgârda savrulan sarı lüleli saçların

Hayalimi süslerdi kandilsiz gecelerimde

Hisleri silinmiş bir Mecnun bedendeyim

Karanlığın bağrında Leyla’ya el açtım



Düşürdüğün kuyuya gel, ay mehtap olunca

Kaderimi zincire vurdun, salınarak gel

Yıldız düşen gözlerinle bak karanlığıma

Karanlığın bağrında gözlerine el açtım



Atmıştım dilimden yalanı, anlayamadın

Gözyaşımı yemin ettim, damlattım avucuna

Rüyalar gibi bir hayat vaat etmedim ki sana

Karanlığın bağrında rüyalara el açtım



Beddua etmeyeceğim, işin rast gelsin

Tuttuğun altın olsun, seversin serveti

Zehir olsun sözlerin, panzehiri hayalin

Karanlığın bağrında zehrine el açtım