Eğer seveceksen, gece yağan kar gibi sev,
Sessiz, masum, tane tane,
Her bir zerresi kalbime inerken,
Ne bir iz kalsın, ne de bir söz yankılansın...

Bir yıldızın karanlığı delmesi gibi,
O kimsesiz, o yavaş, o tertemiz haliyle,
Bir örtü olur yüreğimde,
Yalnız bana görünür, sadece bana dokunur...

Eğer saklayacaksan, derinlere göm beni,
Kar altındaki toprak gibi,
Ne donsun ne de çözülmeyi beklesin,
O anı yaşat bana, donuk ve safça...

Bir kar tanesi kadar kırılgan,
Bir o kadar dayanıklı olsun bu sevda,
Ne rüzgar savurabilsin bizi,
Ne güneş eritebilsin...

Eğer dokunacaksan, öyle nazik dokun ki,
Bir kar kristalinin ağaca konması gibi,
Hiçbir ağırlık hissettirmeden,
Ama tüm soğukluğuyla canımı sımsıkı sararak...

Öyle bir sev ki, kelimeler araya girmesin,
Gözlerin konuşsun, ellerin anlatsın,
Her temas bir hatıra,
Her hatıra bir ömür saklansın...

Öyle bir sev ki, kış ortasında açsın çiçekler,
Bahar beklenmeden gelsin tomurcuklar,
Ama sessiz, gözlerden ırak,
Karanlıkta büyüyen umut gibi parlasın...

Ne söze ihtiyaç duy, ne gösterişe,
Sevgin yalnız bana kalsın,
Dünyanın bilmediği, göremediği,
O en derin köşeye işlenmiş gibi...

Öyle bir sev ki, zamana yenilmesin,
Bir kar tanesinin ömrü gibi kısa değil,
Bir mevsimin bütün ağırlığını taşıyacak kadar derin olsun.
Saatler ilerlesin, yıllar geçsin, ama biz hep o anda kalalım...

Gözlerime bak, aynı saflığı gör,
Ellerimi tut, aynı sıcaklığı duy,
Bu aşk hiç eskimesin,
Gece yağan kar gibi karanlıkta bembeyaz saklansın...

Sessizliğimiz olsun bizim dilimiz,
Kar altında yatan o koca orman gibi,
Huzurla dolsun kalbimiz,
Konuşmadan anlaşalım, bakışlarımızla duyalım...

Ne bağırış, ne kavga,
Sessizlikte büyüsün sevgimiz,
Fırtınalar esip geçse de dışımızda,
Bizim içimiz hep dingin kalsın...

Ve eğer seveceksen, gece yağan kar gibi sev,
Her şey bembeyaz olsun, temiz ve saf,
Hiçbir leke düşmesin, hiçbir söz incitmesin,
Karanlığın içinde bir ışık gibi doğsun...

Gözlerim gözlerinde, kar gibi duru,
Sessizliğin içinde kaybolalım,
Dünya dönsün, biz öylece kalalım,
Zamanın ötesinde, beyaz bir örtüye sarılalım...

Uyuyacaksak da huzurla uyuyalım,
Yastık değil, vicdan rahatsız etmesin,
Yorgan değil, kalbimiz sarsın bizi,
Ve sonsuz bir sessizlikte buluşalım...

Öyle bir sev ki, hiçbir yara kalmasın,
Hiçbir iz silinmesin, ama acı da olmasın,
Gece yağan kar gibi yavaşça,
Ama yüreğime kök salacak kadar derin bir sevda olsun...

Bu aşk kışın ortasında açan bir çiçek gibi,
Gizli, narin ve kıymetli,
Kış sonsuza dek sürecekse,
Biz hep o karda yürüyor olalım, sessiz ve birlikte...

Bana geceyi getir, yıldızların altında,
Bana kışı getir, soğuğun ortasında,
Ve sev ki hiç bitmesin,
Karın beyazlığı gibi temiz, gece gibi sessiz...

Her bir kar tanesi aşkımızın bir parçası,
Her biri bize ait, bizim sessizliğimize,
Gökten düşerken onlar gibi ağırbaşlı,
Yere inip huzurla dinlenir gibi...

Bu sevgi son olmayacak,
Her kış yeniden doğacak,
Ve her doğuşta yeniden seveceğim seni,
Gece yağan kar gibi, sessiz, sakin ve yürekli...

Bahadır Hataylı/30.10.2024/22.1/Sancaktepe/İST