Ben ellerini tuttum
Ellerimi tuttu sanırken
İçindeki boşluğa düşmüş, anlamsızca yuvarlanıyordum

Ve şu göğsümün ortasında saplı duran Özlem’in kim ve kime olduğunu bilmesem
Neredeyse kurşun yedim sanacaktım

Oysa hayat boşluk götürmüyordu ve
Kalbimize sığdıramadığımız her şey
Burada kalıyordu

Sevgisizlikten tüyleri didik didik edilmiş alıcı kuşların
Derinlerine sirayet eden, tenlerindeki o koca, o koskoca delikler
Kalplerinde açtığı kocaman boşluklar ne ile ve ne şekilde kapanacaktı

Kimse bunu bilmiyordu
Kimsenin buna verebilecek bir cevabı yoktu

Çünkü gerçek manada sevmeye kimsenin gücü yetmiyordu
Kimse bunu göze alamıyordu

İçlerindeki kocaman boşluklarla, daha da daha da derinlere gömülüyorlardı
Haberleri yoktu

İnsanlar boşlukta, boşluklarıyla birlikte gözlerimin önünden teker teker kayboluyordu

Ve ben hayatımda fark ettiğim her boşluğu bir ayin eşliğinde sonsuzluğu uğurluyordum

Hoşça kalın boşluklarında kendimi bulduğum

Kendimi sevmeyi
Her boşluğumu aşkla doldurmayı
Sarmayı öğreten sevdalarım

Hoşça kalın
Hoşça kalın
Hoşça kalın

Diyerek, varlığı selamlıyordum

Özlem SABA