Ayrılığının ardından
3 aya yakın geçmiş zaman,
çok kötüye giderken halimiz,
biz yine eski “Biz”iz,

Ama unuttuk sanma seni!
Cephede savaş varken
vakit henüz çok erken,
biz zaferde anarız şehitleri.

Birde;
Dün komşu bahçede kalan
vede
31.inci son şiirimden sonra senin adını alan
KİRAZ AĞACI’ma bugün baktım gururla,
başlamış yaprakları sararmaya,
yine seni andım
ve 1 adet dop-dolu, up-uzun, cap-canlı bir şiir yazdım;()

„Baharda()
yeşeren dalında,
tomurcuğundan çiçeğine kadar,
yoldaşındır yapraklar.
Taşıdıkları ayak torbalarındaki tozlarla,
döller çiçeğini, bereketlendirir doğayı,
üretir balı,
arı.

Sana nedenmi yazdım bunları,
anlatayım
Kiraz Ağacı’m;
Çiçeğin
döllenmeye değin,
kurt, böcek ve kelebeklerdir yoldaşları.
“Yoldaş” kelimesine burada bir nokta koyalım
ve bu “Dayanışma” sözü üstünde birazcık duralım.
Kurt; “Parazit” ve zararlı mantarları görür,
onları yer öldürür ve ölür.
Böcek; Hangi türden olursa-olsun aslı,
yer zararlı nebatı, korur ve kurtarır tabiyatı.
Kelebek;
2-3 gün yaşayacağını bilerek
kozasını deler,
hürriyeti yeğler.

Bu Yoldaş’larının hiçbirisi
değildir tehlikeli;
Kurt, kelebek, böcek doğada
koruyucusu ve kurucusudur sağlıklı yaşamın
vede düşmanıdır doğaya karşı çıkanın!

Bunlar gerekirse “Bana ne!” demeden,
bu uğurda
hiçbir çıkar gözetmeden, canını bile veren;

"Bedenler ölebilir fikirler ise asla!"