Şimdi kulağınızı değil de
Kalp kulakçığınızı da açsanız
Yine de duyamazsınız beni

Çünkü bir ucu körelmiş
Diğer ucu kararmıştır kalbinizin

Sağırdır evrenin diline

Ve bir körden farksız adımlarınız
Sizi yine o aynı kör kıyılara getirse de
Aydınlıkları yatırıp uykulara
Daldınız yine karanlık düşlere

Oysa ne de derin kanıyordu baharlarınız
Tek bir çiçek vermeyişine bile aldırmadan
Damarlarınızda akan
Tüm Kainatın Güz’lerine
İnatla bahar dediniz

Halbuki
Batmayacak sandığınız güneşin batışına
Doğmayacak sandığınız günün ışığına
Kaç kez şahit oldunuz

Saygı diye korkuyu
Sevgi diye yokluğu destur ettiniz evreninize

Kendini büyük sanan onca insanın cüceliğine
Ve cüce sandığınız onca insanın yüceliğine
Şahit oldunuz ki

Aldırmadınız

Kaç kez çarptınız cehaletin duvarına
Ve kaç kez sersemlediniz
Yine de aldırmadınız

Şimdi kalanlarınız o kadar az ki hayata
Öyle az ki kendine

Hani diyorum ki
Her şeyi
Sarp kayalara aldırmayan
Engin bir su gibi
Yoluna koyayım
Bir de bakıyorum ki
Su bile yolunu yitirmiş
Ellerinizde

Özlem SABA