Bana bunu söylemeyin artık

Vaktiyle hepiniz oldum ben

Çarmıha gerilen İsa
Derisi yüzülen Nesimi, Hypatia
Taşlanarak öldürülen Soraya

Yüzüm yontma taş devrinde oyulurken
Gözlerim
Hiroşima’da zehirlenen küçük kızlar gibi bakmakta

Dilimde Füruğ Ferruhzad şiirleri
Yokluğum gizemli
Aklım Ferhunde Melikzade gibi
Her gün varlığını yeniden, yeniden yakmakta

Ruhum ki
Her türlü iklimi barındırır dehlizlerinde

Belki de dediği gibi Şairin
"Ey, iki adımlık yerküre
Senin bütün arka bahçelerini
Gördüm ben!"

Gördüm ben

Hayat dediğiniz nedir ki
Tüm giz,
Okyanusuna varmak için
Deli deli akan bir ırmakta

Yalandır coğrafyalar
Gün dediğiniz yalan.

Cennet, cehennem

Her şey tam da şu anda,
Şimdi, burada olmakta

Siz ki
Kainatın her türlü şifresini
Taşıyorken her bir zerrenizde
Mitoz ve mayoz gibi
Anlamsız bölünmeler de
Her biri sonuçta
Yine aynı şey olmaktalar

Bundan sonra söylemeyin bana
Kim ve nasıl olacağımı

Ben bilirim kendimi
En az sahici bir insan gibi

Tüm suretler yine ben
Ve tüm yollar, yine bana çıkmakta

Özlem SABA