Bir rüya görüyorduk,
Belki ışıklı bir Lunapark’daydık

Yarın ki ödevlerini yetiştiremediği için, kaygılı olanlar da vardı,
Belki de rüyalarında öğretmenlerini görüyorlardı.

Tam o sırada, üstümüzü örtmeye gelen annelerimiz de ayaktaydı.

Bazılarımızın babaları evde yoktu,
Vardiya bitsin de sıcak yuvamıza kavuşalım diye tam gazla çalışıyorlardı.

Biz de, sabah kar topu oynamak için onları bekliyorduk.
Bence, bir şeye çok sevinmeyin, hepsi kursağınızda kalıyor.

Tam o sırada, kafamıza çerçeveler düştü,
Ayaklarımıza duvarlar.

Bazılarımız o şekilde günlerce yardım bekledi, göçük altında,
Ama gelen olmadı.

Neyse ki, bazılarımız da hep birlikte uyudu, o sonsuz uykuya,
Annelerimizin kucağında, kardeşlerimiz ile el ele.

Babam bizi evde bulamadığı için çok üzülmüş müdür acaba?

Bu kış da böyle geçti işte.

Belliydi zaten çok soğuk olacağı,
Haberler söylemişti.

Üşümek ölmekten daha zordu bi de.

Hep beraber çok üşüyerek uyuduk ama,
Neyse ki cennet sıcakmış.

Bir çocuk

( Depremzede çocuklara ithafen )

Özlem SABA