Varlığında içimizi titretenler için heba ettik bir ömrü,
Yokluğumuzda içi yananları görmezden gelerek.

Aynı yerde bize bir şey olsa, haberi olmayacak insanlar için harcadık tüm emeğimizi.

Veresiye harcarken sevgimizi,
Üstü kalsın dedik üstelik.

Üstü de kaldı,
Üstümüz de kaldı, eğreti döşeklerde.

Her sabah bir kâbusa soyunduk bile isteye,
Ondan büyüttük üstümüze ateş salan ejderleri.

Sevilmeye layık görmedik kendimizi,
Hem, kimse bunu öğretmedi ki bize.

Öfke, irin aktı annelerimizin memeleri,
Ona da kimse bunu öğretmedi.

Önce Kadınlığımızdan utandırıldık,
Sonra gerek kalmadı çok bir şeye de.

İzledi onu Eril egemenliği,
Yenilerek taa ana rahminde.

Başka evlerin ışığına dalarak kapattık gözlerimizi uykuya.

Kemiklerimizden önce,
Onurumuz kırıldı,
Varlığımız yok sayıldı.

Belki de, ne çok süslemiştik bilmediğimiz hayallerin kentini.

Geç kaldık, kendimizi bilmeye,
Geç kaldık, kendimizi sevmeye.

Suskunluğumuz ondandır,
Sancılarımız ondan.

Ondan, gece üç beş nöbetleri.

Volta atarken içimizde,
Yitik sevdaların bekçileri.

Özlem SABA
www.ozlemsaba.com