0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
190
Okunma
Delik deşik bedenimden fışkıran kanlar
Dur durak bilmiyor
Mütemadiyen kanıyorum
Belki bir yalnızlığın dışa vurumudur bu
Belki de bu dünyaya katlanamamanın acısı
Vurgunum, insan gözleri
O pırıl pırıl olması gereken gözler
Yaralı bir kurt gibi kinle bakıyor şimdi
Hangi yüreğe girsek kaskatı kesiliyor
Ve artık yaşam bitmiş gibi
Kötü bir sona sürüklüyor her şey bizi
Hoşnutsuzum ama
Mücadeleden de bir o kadar uzağım
Çünkü kırgınım
Tutunamıyorum
Özlem SABA
5.0
100% (2)
