Dünyada akıl mı kalmış, kim dinler akıl sesi,
Her yanda boşluklarla dolu bir hazine sandırası.
Aklı az olanın cebi dolmuş, dünya ona güler,
Bilgeliğin ne kıymeti var ki, kör bakar gözün feri?

Parayı bulanlar haklı, el öptüren hep onlar,
Aklın nuru yitmiş, zenginlik içinde saltanat var,
Ne zaman akıl konuşsa, hor görülür sözleri,
Bilmez ki dünya, ne kadar kıymetliymiş bu bahar;

Gelin o zaman dostlar, alın şu aklı baştan,
Sarhoş olalım biz de, belki değer verir insan,
Elin övdüğü bir meyhaneci olsun, ne çıkar?
Aklı veren kimse yok, kadehlerle vurduğum zaman;

Belki böyle beğenirler, deli derler, gülerler,
Bir sahte iltifatla gönülleri okşayıp geçerler.
Oysa akılla donanan yüreklerde gerçek yatar,
Ama bu devirde, kimin umurunda hakikat ki dostlar?

Kâr mı eder bilgelik, şu sahte oyun içinde?
Akılsızın adı yürür, akıllı hep sürgünde,
Dost dediklerinin çıkar peşinde pusuda,
Aklı yüksekte olan, yalnız kalır bu çöl içinde;

O halde açalım kadehi, dağıtalım düşleri,
Meyhanede buluruz belki, bir parça neşeyi,
Aklın sustuğu bu devirde, sarhoşluk şeref olmuş,
Kim bilir belki bu hal, kurtarır kalp küllerini;

Fani dünyanın sahte ziynetleriyle doluysa her yer,
Akılla bulamadığın huzuru, belki sarhoşken bulur der,
Aklı az olanın cebi dolu, düşüncesiz olan baş tacı,
Biz de aklı bırakıp, bu dünyayı öyle severiz belki;

Ne kıymeti var aklın, el ne isterse o dostum,
Olsun, biz de alalım şarabı, aklı unutalım be dostum,
Belki böyle hoşa gideriz, belki böyle alkışlanırız,
Bu dünyada akla değer yoksa, bırakalım dünya onları boğsun;

Bahadır Hataylı/27.09.2024/20.45/Sancaktepe/İST