b u ş i i r…
evle papaz olup
gecenin koynunda sabahlayanlara

gözlerini ufka dikip
balıkçı babalarını bekleyen
o hasret kokulu çocuklara

kana kesmiş hastane odalarında
bir bağlamanın döşüne kahrını mühürleyip
ağır yaralı bir şiir gibi kanayanlara

kuşlar işinde gücünde
kediler çarşı pazar telaşındayken
işsiz güçsüz kalıp
acıyı heybe gibi omuzlayanlara

uğur böceklerinin kanatlarına ağır gelince hayalleri
kıtlıktan çıkmışçasına içip
boğma rakı gibi boğulanlara

her Allah’ın gecesi
ormanın zulasına ceviz saklayan sincaplar gibi
acısını içine saklayıp
kallavi bir orman gibi içten içe yananlara

alınmayan bir selam gibi karşılıksız kalınca sevdası
avazını dudaklarına mıhlayıp
yangından ilk kurtaracağı aşkı
kendi eliyle ateşe atanlara

daha yarası sağalmadan
yeni yarasına bakıp bakıp
-neden Tanrım, neden hep ben diye haykıranlara
a r m a ğ a n olsun