Uzun ve kayıtsızdı bakışların.
Burnunda yabancısı olduğun duygulardan bir sızı.

Omuzlarının çöktüğünü görürdüm sık sık.
Zamanda yorulmuştun, her halinden belliydi.
Kuş kadar yüreğimde seni uzun uzun dinlendirirdim.
Hiç bilmezdin.

Zamanının devleriyle güreşirdin.
Güçlü değildin.
Korkardın, korkaktın.
Cesaretin varsa da saklardın.

Sonra bana da öğrettin.
İşaret parmağınla öğrettiklerini hiç unutmadım.

Şehriyeli bulgur pilavı yapmayı da öğretmiştin.
Boyları aynıysa ve pembeye çalmışsa tatsız varlıkları, mutlu olurdun.

Sırf sen mutlu ol diye erken büyürdüm.
Bazen de bir başkası olurdum beceriksizce.
İşitip duymazdan gelmelerim de bundandı,
korktuğumda taş kesmem de…

Bir kırmızı kazak gibiydim biraz.
Bayramda aldığın…
Güneşten rengi solmuş, pazarcının elinde fazladan kalmış o kırmızı kazak gibi.

Bir şeyleri örtmek için, vitaminsiz tırnaklarımla hayatındaydım.
Örtebildim mi çaresizliğini bilmem ama uğraştım.

Eksiktim, bilirdim, o vakitler kimsenin kimsenin istediği gibi olmayacağını bilmediğim kadar çok hem de!

Gözlerinde yaşlar dökülürdü sık sık.
Fark ettim ki, “bazen” sözcüğü yoktu anılarımda.
“Bazen şöyle, bazen böyle…” yok!
“Sık sık, her zaman, çoğunlukla…” yaşardık tüm hüzünleri.

Güzel şeylerse uğramazdı sokağımızın sonundaki iki katlı üç numaraya.
Şairlerin şiirlerinde anlattığı devler ve kara gözlü zalimlerin ülkesiydi üç numara.

Karıncaların öldürüldüğü, kaplumbağaların ters çevirildiği,
serçe yuvalarının talan edildiği…

Uzaktan, bizim olmayan başka başka cennetlerin gölgesi yürünürdü.
Ayak sesleri, ancak pencereden sarkınca duyulurdu.

Duvarlarımız öyle kalın,
öyle kalındı ki, tüm karanlıkları içine hapsederdi.
Kusursuzca örterdi.

Kışın yalın ayaklarımızı örterdi.
Traşsız delikanlı yüzlerini,
Korkularımızı bir bir örterdi.

Taş ustası, duvar ustası, kalıpçıydın…
Her kış bir inşaat yükselirdi göğüs kafesinden.
Özene bezene çimentosunu döker, gönül rızasıyla hamallık ederdin.

Etrafında umarsızca sekerdim.
Ne zaman ağaçlar çiçek açsa, ne zaman güneş gökteki evine varsa, meyveler tomurcuklansa, yüzün düşerdi.

Demiri, çimentosu eksik odaların bir bir sokağa dökülürdü.
Kanayan parmak uçlarınla toplardın.

Pılını pırtını toplayıp bir dağın yamacına taşınırdın.
Bizi de taşırdın.
Ardında hiç bırakmamıştın.
Sen doldukça, biz dolardık.
Sen güldükçe, biz yorulur...

Kaburgası kırık gülüşlerin de beceriksizdi.
Öyle beceriksizdi ki, bizim de kaburgamızı kırardın.

Farkındaydım belki de kimsesizliğinin.
Kırık kaburgamızı işaret parmağınla onarmaya çalıştığın kadar hem de!

Bir şeylerin tam olma suçluluğunu taşıyamazdık.
Bu yüzden ne zaman gülecek olsak, telaşlanırdık.
Uğursuzluklar bir bir kapıya dizilecek,
Çocuklar altına işeyecek,
Dünya tersine dönecek,
Devler evimizi talan edecek diye.
Hiç de yanılmazdık...

Telaşlı sabahlar, her defasında telaşlı öğlenler getirir, telaşlı gecelerin sonunda, telaşlı yataklara uzanırdık.

Bir akrebin iğnesi, kalın duvarların örttüğü soğuk ayaklarımızdan tırmanır,
sinsice dokunurdu çıplak baldırımıza.

Kahvaltımızda doyamadığımız yoğurttan çalardık sızlayan yanımıza.

Uzun yıllar oldu.

Toprak damın belki çınlamaz kulakları.
Çoktan evlerine dönmüştür devler.
Hala yapıyor musun bilmiyorum ama naftalin kokusunu da özledim.

Ama sen, ama sen anne, sen…
Tespih taneleri gibi dizildin boğazıma.

Kent soyluların kalabalığına karıştın sen eksiği anılarımda.

Anlatamadığım hiç bir şey kalmadı.
Göğsümde saklıyorum istemesem de mirasını.

Kızacaksın biliyorum, ama hala bulamıyorum çoraplarımı.