Yeni bir şey yok söyleyecek halim yok; zamanım da!
Saçları dökülen ağaçların utancı var kalbimde.
Dünya diyorum, ne kadar kalabalık
Ve insan… insan ne kadar tenha.
Savruk gülüşler çevreliyor düşüncelerimi; savruk sevinçler ve kimsesiz kalmış biraz huzur.

Geldiğim ve kaldığım yerde soruyorum kendime tüm bunları.
Neydi aradığı insanın
Ve neydi bir türlü anlamadığı?
Ağrının ve acının farklı dillerinde
Ve dinlerin yüzsüzlüğünde boğuluyor vicdanım.
Mahcubiyetin ayak izleri ağır ağır silinirken dünyadan
Sen yok artık, biz yok;
Ben var daha çok, onlar var.

Üst üste ağrılar sarıyor başımı.
Sessizliğinde boğuluyorum zaman zaman bu ağrının.
Ellerini bırakmaktan haya duyduğum düşlerim, durmaksızın kapımı çalıyor.
Ve durmaksızın başıma devriliyor insanlara olan inancım.
Galibi olamadığım savaşların bayrağını ben çekiyorum hep gönderine.
İçimdeki enkaz, zihnimdeki yıkıntıya rağmen.

Kendimi ve insanı aynı kefeye koymak istemiyorum.
İstemiyorum aynı safta durmak,
Aynı inanca sahip olmak…
Terazimin ağırlığı böylesi taşınmazken, hafifliğinden utanıyorum bazılarının.

Çoğu kez onlar oluyor kâbusum; kimi zaman içimdeki karanlık.
Dur durak bilmez bir telaş, dur durak bilmez bir kapışma.
Saçı başı yolunuyor kundakladığım korkuların, üstü başı dağılıyor.
Yine de vicdan edemiyorum gölgesinde titreyen kalbimin.
İnsan diyorum, kendisinden mi başlamalı sevmeye acaba?

Gölge oyunlarında kaybettiğim insanlarımın sûreti nasıl da siliniyor ağır aksak.
Nasıl ağlamaktan yarılıyor dünya,
Ortadan ikiye çatlıyor güzellik.
Siyah, nasıl da kirletiyor beyazın temizini.
İnsan insanda,
İnsan dünyada,
İnsan en çok kendinde ve kendinde…
Bir tek kendinde.
Nasıl da ölüyor dirhem dirhem.

Bulutların ağırlığı var omuzlarımda; ve karalığı yüzümün tam ortasında.
Çamaşır teline serili yağmur damlalarının yalnızlığı…
Gidecek yer kalmadı, sen de biliyorsun.
Bu yüzden kaldığım yerden yazıyorum tüm bunları.
Dünya diyorum, ne kadar kalabalık
Ve insan… insan ne kadar tenha.
Savruk gülüşler çevreliyor durmadan düşüncelerimi; savruk sevinçler ve kimsesiz kalmış biraz huzur.
Üzgünüm dünya!
Bugün de böyle öldürdüm bağışladığın zamanı.


Z.P.