Tek başına yürüyeceğim
Bir yol gibisin
İç sesim kalabalık her zamankinde daha çok

Gitmek unutmaya yakın
Ve rüzgârım esmer toprağa kapaklanır
Göğün göğsü sızlar içinde

Her seven kadın gibi
Bir umut araklamak için
Gelmiş idim;
Aslında kalbinin kapısına
Ve sessizliğin alışkanlık yaptığı
Şu kulaklarıma inanmak
Tek bildiği şeydi


Gözlerimde
Dudak kuraklığıma alakasız bir nehir akar
Çektiği çilenin
Korkularım öte ki yüzü
Bu yüzden daha kara

Dilimin susa tutulduğu bu şehir kadar
Yani şu kalemin kâğıdın
İki eli yakamda

Ve neden dürüstlüğü baştan seçmeyip sona bıraktın
derler adama


Tek parçalanış dilde olduğunu bile bile
Etkisi geçmiş rüzgarın,
Gazelle çaresizliği gibiyim

Maviyi yasaklı kılıp gözlerime
Bir yeşil göz hikâyesi başlattığımın
Yıl dönümü bu gün

Hürmetle öpüyorum
O yeşil gözlerinden senin…