geceyi vurdum
ellerim kan
yıldızlar ağır yaralı
samanyolu feryat figan

uyandı içimdeki miskin cellat
şizofreni seanslarında sorguladığım binlerce soru işareti
kışkırttı içimdeki cinneti
kafamı duvarlara vura vura
çıkardım beynimin duldasından aşkı

gelinlikle çıktığı eve kefenle dönen berdel kızları gibi
döndüm kendime
kırılmaz sandığım yerlerimden kırıla kırıla
döndüm dönmez olası cehennemime

vaz geçtim
her acıyı hayra yorup
kabul olmayacak bu duaya amin demekten
fondip yapılmış kadehler de seni arayıp
aynalara bıçak çekmekten
vaz geçtim

kalbimin billboardlarından topladım aşkı ve
aşka dair bütün kırıntıları
artık ne adını anarım
nede aşk denen o serseri buluta
bir daha ıslık çalarım

sakın…
sadakatsizlik sanma bu eylemi
ölümcül bir vazgeçiş
d’elikanlı bir rücu bu

hani Sezen diyor ya “aşk için ölmeli aşk o zaman aşk”

öldüm öleceğim kadar
aşk için...
bir daha dirilmekten v a z g e ç t i m