Görmezden gelir kimi, hayatın yarasını,
Rüzgar gibi savrulmuş yaprak misali,
Çamura düşer de kimse aldırmaz,
Yıkık dökük umutlar, dost eli beklerken,
Bir tebessüm arar, acı dolu gözler;

Vefa zordur, nasihat bilir,
Dost, düşene değil, hep yanı başındadır,
Onlar ki samimiyeti taşır yüreğinde,
Gölgesinde huzur verir, kelimeleriyle,
Dost dostluğu bilendir, çıkar için gelen değil;

Zamanın tilkileri dost görünür,
Gizlice yok eder, umut dolu hayalleri,
Açık kalmıştır yüzleri, maskeleri düşünce,
Her türlü oyunu oynarlar kendi sahnelerinde,
Gerçek dost ise kalır, maskesiz yüzüyle;

Kuru yapraklar rüzgarla savrulur,
Dostun teraziye koyduğu haktır,
Dostun omzundaki yük ağır olsa da,
Paylaşmayı bilir, ne var ne yoksa,
Karanlık gecelerde yanan bir ışık gibidir;

Eylemde söz olur, sabırda güç,
Dostun derin yarası, konuşur suskunlukla,
Tilkinin tuzağına düşmez,
Bahtı kara olanın umutla beklediği,
Bir gün çıkar o define, ışığa yürür;

Bilir ki dostluk tartılır paylaşımla,
Her kuruşun hesabı değil,
Her anın değeri vardır o terazide,
Ve dostun gönlünde yer eden yemin,
Sadakatle mühürlenir dost ellerde;

İhtiyacı olduğunda gelir,
Gerçek dost, sırtında yükle,
Ama çıkar için gelen,
Çamura gömülür, rüzgar dinince,
Çıkamaz asla o derin kuyudan;

Yıkık viraneler, saklar nice hazineleri,
Sabırla bekler o defineyi,
Ve bil ki dostun sözleri,
Hakikate giden yolda bir fenerdir,
Gerçek dost kalır, diğerleri erir gider;

Bildiği yoldan sapmaz aslan gibi,
Tilkinin hilelerine aldırmaz,
Bir gün gelir, her şey açığa çıkar,
Ve o zaman dostun kıymeti,
Gün gibi doğar, güneşin ışığında;

Dostluk yoldur, sonu olmayan,
Kimi yolda kalır, kimi yürür sabırla,
Ama sonunda gerçek dost,
Bulur yerini dostun yanında,
Ve tilkilerin oyunları,
Boşlukta kaybolur, savrulup yok olur;

Erol KEKEÇ/ 08.08.2024/11.15—11.45/Kadıköy/İst.