Papatyam!
Dünya çok kötü, yok, değil
Aslında dünya değil, kötü olan bizleriz
Yaptığımız insanlık dışı şeylerle
Dünyayı yaşanmaz hale getirenler
İnsanlar olarak bizleriz
Bu arada emniyet tedbirleri artırıldı
Bu gece de nöbetteyim
Bu nöbetler, adeta sana hasret nöbetleri
Sensiz kaçıncı gece, kaçıncı nöbet?
Artık sayamıyorum, hatırlamıyorum bile
Gökyüzünde yıldızlara bakıyorum
Sanki hepsinin yerini ezberledim
Allah’ım bu ne çaresizliktir?
Adeta hapisteyim, üzerime açılmayan kapılar örtüldü
Bir zindan karanlığı içime sinmiş
Sürgünüm desem, değil
Adına vatan borcu diyorlar
Ah, bir de sen
Asıl dayanılmaz olansa senin yokluğun
Belki de ölümle kol kola yaşadığımız için böyleyim
Sonuçta bırakıp gideceğin bir dünya için
Niye kendini bu kadar hırpalayıp duruyorsun?
Kazandığın, sahip olduğun her şeyi
Aldığın nefesin sahibine bırakmayacak mısın?
Kefenin cebi olsa bile sana ne faydası olacak?
Mezarda seninle birlikte çürümeyecek mi?
İyilik varken bunca kötülük, canavarlık niye?
Bir gün de gözyaşlarımız mutluluktan aksın be!
Bugünü yaşamak lazım çünkü yarın yok
Ama gel de bugünü yaşa, neyini yaşayacaksan?
Hatta bırak bugünü, buralarda birkaç saat sonrası bile yok
Papatyam, korkuyorum sensizlikten, bırakıp gitmekten
Her geçen gün, hatta her saat üzerimdeki yük
Verilen yeni sorumluluklarla ağırlaşmakta
Bense altında ezilmekteyim
Gece yarısı içimi donduran bir ayaz çıktı, üşüyorum
Aldırmıyorum, çünkü ben, sensiz hep ayazdayım
Hep üşüdüm, üşüyorum!
Papatyam, hiçbir şey eskisi gibi değil
Ne geçen günler, ne de hayat
Güneş, ay ve yıldızlar bile artık bana farklı gelmeye başladı
Eskiden yalnız kalmak bana koymazdı
Gece uykusuz kalmak bile
Uykusuz geçen gecelerde sana dair hayaller kurardım
Bilemedim, belki de seni düşünmekten uykusuzum
Aslında biliyorum da
Sen diye, bilemedim diyorum
Hayallerim de bile kışım, bahar olurdu
Şimdi ise hep kış, üşüyorum
Evet, hayatımda hiç olmadığı kadar üşüyorum
Ve canım yanıyor sensizlikten…